Ule, Słoń - Łutowiec - Polska - Topo rejonu wspinaczkowego 2009

  • Drukuj
Szczegóły
Nadrzędna kategoria: Topografie rejonów wspinaczkowych
Utworzono: Środa, 22 kwiecień 2009 20:26
Opublikowano: Środa, 22 kwiecień 2009 20:26
D. Kaptur & W. Kornel
Odsłony: 9201

Ule i Słoń razem z Różową Ścianką tworzą najdalej na wschód wysunięty masyw skał Łutowca.

Pierwsze ubezpieczone drogi powstały na nich za sprawą A. Wolszakiewicza i M. Ziembickiego w roku 1996. Wysokość masywu nie przekracza 15  m. co powoduje że większość dróg ma bulderowy charakter.  Pomimo stosunkowo niewielkich rozmiarów skały oferują urozmaicone wspinanie zarówno pod względem formacji jak i charakteru poszczególnych dróg. Znajdziemy tu przewieszenia, okapiki, pionowe i połogie płyty. Asekuracja na drogach wydaje się być wystarczająca,  jednak należy mieć na uwadze że poszczególne punkty mają już trochę lat. Poważnym mankamentem jest brak stanowisk zjazdowych co wymusza posiadanie właściwego sprzętu oraz umiejętności co do ich budowania.

Dojazd                                                                                                                                                                                               

Najłatwiej do Łutowca dostać sie własnym środkiem transportu. Komunikacja publiczna dociera tam sporadycznie i jeżeli z niej korzystamy to  najprawdopodobnie bedziemy musieli osiągnąć cel idąc z Mirowa lub od drogi łączącej Żarki z Niegową.Jadąc samochodem od strony Mirowa w kierunku Niegowej możemy skręcić w lewo przy białej kapliczce i dojechać pod szkołę w Łutowcu gdzie parkujemy. Inną,  asfaltową wersją  jest dojazd od strony drogi Żarki-Niegowa. Pomiędzy tymi miejscowościami znajduje się oznakowany zjazd do Łutowca (od drogi na południe). Po zjechaniu zgodnie z drogowskazem dojeżdżamy do centrum wsi. Na żwirowym placu przy sklepie skręcamy w prawo i utwardzoną drogą dojeżdżamy po około 200m. pod szkołę gdzie parkujemy.

Dojście pod skały

Po wyjściu z samochodu skały są widoczne. Znajdują się w odległości około 100m. Charakterystyczny jest na ich wierzchołku duży żelazny krzyż.
 

 



Drogi

1.  Szwajcar     VI.2 (brak plakietek!!!)
2.  Rój VI.2  
3.  Prostowanie Roju   VI.2+  
4.  Wielbiciel Orłów  VI.1  
5.  Wielbiciel Orłów z obejściem  V+/VI  
6.  ...   V+  TRAD (1 spit)
7.  Psie Oczodoły  VI+  
8. Sutki Prostytutki  VI.2+/3  
9.  Specjalista   VI.1 (brak plakietek!!!)
10. filarkiem    VI  
11. Ewunia          VI+  
12. Pragnienie   VI.3  
13. Akwizytor Mocy     VI.1+/2 (brak 2 górnych plakietek!!!)
14. Płyta Czyngis-Chana  VI.1+  
15. Ko(s)miczni Najeźdźcy VI.2+  
16. Poemat Jąkały     VI.2+  
17. Jąkała  VI  
18. ...            III  
19. ...             III  
20. Rozgrzana    V  

 Istnieją dwa warianty startu Poematu Jakały. Startując z ziemi w linii przelotów (trudny bulder w często wilgotnej skale) daje trudności około VI.2+. W wiekszości przypadków jest on omijany dzięki startowi z wygodnego stopnia w połogim terenie (droga Jąkała) na prawo od linii przelotów. Tak robiona droga ma trudnościnie większe niż VI.1+.                 
Na lewo od drogi Rój istnieje zrobiona na żywca (po najlatwiejszych fragmentach tej części ściany) droga o wycenie około V.
Między skałami Ule i Słoń znajduje się wybitny komin który można przejść asekurując sie przynajmniej częściowo z punktów drogi Sutki Prostytutki. Tak pokonana droga mieści się w granicy V.