Szczebel (ściana czołowa), Ryczów 2012
- Szczegóły
- Nadrzędna kategoria: Topografie rejonów wspinaczkowych
- Utworzono: Piątek, 28 wrzesień 2012 09:40
- Opublikowano: Piątek, 28 wrzesień 2012 09:40
- Darek Kaptur
- Odsłony: 4905
W ich opracowaniach są drobne błędy ale nie wypaczają one obrazu wspinania na „ścianie czołowej” Szczebla. P. Haciski przedstawił drogi ubezpieczone, jak i te przechodzone z górną asekuracją. Inaczej podszedł do tematu G. Rettinger koncentrując się na drogach umożliwiających wspinaczkę z „liną od dołu”. Pozostaje omówić jak to szczegółowo w przewodnikach wygląda.
Jura 2
Przebieg dróg raczej zgodny z ich realnymi liniami. Jedynie w przypadku drogi nr 4 wrysowano ją ponad dziuplą zbyt łagodnie odchylającą się w lewo do połączenia z drogą nr3. Przyczyną tutaj jest wrysowanie trzeciego ringa na drodze nr 3 zbyt na prawo. W rzeczywistości asekuracja (4 ringi na lewo od nyży) tworzy w dużym przybliżeniu linię prostą. Na drodze nr 1 wrysowano za dużo o jeden przelot ( realnie linia ta łączy się z nr 2 trochę niżej). W przeciwieństwie na drodze nr 6 jest o jeden punkt wrysowany za mało (brakuje najwyższego).
Jura Środkowa
Ilości punktów na drogach się zgadzają, jednak jest widoczna pewną niekonsekwencja. Autor stosuje symbol „ucho skalne”-czyli miejsce do założenia pętli (np. ostatni punkt na drodze 4). Niestety, nie posiadł informacji, lub nie zauważył istnienia dużego ucha poniżej nyży co zdecydowanie podnosi jakość asekuracji w dojściu do pierwszych stałych punktów.
Przebieg dróg
W zdecydowanej większości autorzy są zgodni i nie mijają się z rzeczywistością. Jedyną różnica to końcówka drogi nr 4 (P. Haciski i G. Rettinger). Wydaje się, że oryginalnie drogi 3 i 4 miały wspólną końcówkę, a wyprostowanie na górze „czwórki” to efekt pracy ekipera. Warto zauważyć, że gdyby wspinać się drogą nr 4 tak jak wrysował ją G. Rettinger odległość między 2 a 3 ringiem jest stosunkowo duża i droga staje się ryzykowna. Logiczniejsze wydaje się zetknięcie dróg nr 3 i 4 przy trzecim punkcie z linii nr 3. Taki przebieg oferuje sensowną asekurację. Co prawda P. Haciski wrysował osobne starty dla obu dróg ale raczej do nyży mają one wspólny przebieg.
Inną kwestią jest brak wrysowania drogi biegnącej konsekwentnie rysą (start u P. Haciskiego nr 6, u G. Rettingera nr 5). Droga taka mogła być dawno wędkowana lub mieć przejście TRAD. Na dzień dzisiejszy linia ta posiada kompletną asekurację a jej trudności nie będą większe niż VI.
Warto także zastanowić się nad końcówkami dróg nr 1 i nr 2. Istniejące linie przelotów w górnej części „spychają” je w prawo zmuszając do trawersu pod charakterystycznym okapikiem. Dokonałem przejść tych dróg kończąc je wprost (na lewo od okapiku) co wymusza wysokie wyjście ponad ostatnie przeloty, ale linie te wydają się logiczniejsze. Być może drogi te zostały ubezpieczone zgodnie z funkcjonującą kiedyś filozofią ubezpieczania tylko trudności. Argumentem dodatkowym jest możliwość założenia w górnej części asekuracji własnej (jeden dodatkowy ring załatwiłby sprawę).
Na koniec pozostaje sprawa autorstwa dróg na tej skale. Pozostaje mieć nadzieję, że ktoś się do nich „przyzna” i znikną kolejne „białe plamy” z historii eksploracji Jury.
Dojście/dojazd
.jpg)
Drogi
1. Lewy filar VI.1+ (7R+ST)
1a. Lewy filar z wyjściem wprost VI.1+ (5R+ST)
2. Prawy filar VI+ (7R+ST)
2a. Prawy filar z wyjściem wprost VI+ (5R+ST)
3. Środek ściany VI.1+ TR, D. Kaptur 2012
4. Lewa grotka V+ (5R+ST)
5. Prawa grotka V (5R+ST)
5a. Prawa grotka wprost V+ (4R+ST)
6…. VI+TR
7. Rysa VI (5R+ST)
8. Rysa na Szczeblu VI+ (5R+ST), A. Ciszewski lata 80-te
9. Przez przewieszkę VI.1 TR