Łutowiec "nie tylko dla orłów" cz.2- Topo rejonu wspinaczkowego 2013

  • Drukuj
Szczegóły
Nadrzędna kategoria: Topografie rejonów wspinaczkowych
Utworzono: Sobota, 18 maj 2013 11:04
Opublikowano: Sobota, 18 maj 2013 11:04
Darek Kaptur
Odsłony: 5022
              Wschodnia część rejonu oferuje zdecydowanie niższe formacje skalne niż rejon Łóżeczka (grupa Knura), czy Strażnicy (Zamkowa).
Nie oznacza to jednak, że tutejsze drogi nie są warte uwagi. Zróżnicowanie formacji i trudności przy stosunkowo krótkich liniach umożliwia w krótkim czasie pokonanie wielu dróg. Otoczenie skał jest przyjazne a na części dróg natkniemy się na nowe ringi i stanowiska.

Łutowiec-położenie i dojazd
W czasie dojazdu do Łutowca należy uważać na zjazd (oznakowany) z drogi Żarki-Niegowa. Jadąc od strony Mirowa za białą kapliczką możemy skręcić w lewo i dojechać szutrową drogą do celu. Samochód najlepiej zaparkować w centrum wsi na żwirowym placu, lub obok szkoły ( z tego miejsce jest zdecydowanie bliżej w opisane skały).
                                           
                                    

Pasieka/Czaszka
Czaszka to stosunkowo duża ściana ze zróżnicowanymi pod względem długości, charakteru i trudności drogami. Niestety, asekuracja jest stara  i drogi nie kończą się stanowiskami, które trzeba zakładać samemu. Najłatwiejszą drogą wejściową jest „graniówka” od strony Łysej o trudnościach „I”.
Do wspinania potrzeba liny o długości min.30m (komfort to 40m), 6 ekspresów oraz pętle, lub odcinek liny na stanowiska, plus karabinek zakręcany.
             
               
1.Disco polo V (2S), A. Wolszakiewicz, M. Ziembicki RP 1996
Przyjemna droga o wygodnych chwytach i stopniach, Trudno znaleźć jakieś trudne miejsce. Niestety, przyjemnościową wspinaczkę psuje brak stanowiska. Do jego założenia potrzeba odcinka liny aby połączyć parę ok na szczycie skały.  Ich wyszukanie może  chwilę zająć.                                                                                         
A.Improwizacje jazzowe VI.1                                                            
 B. ... VI.1
           
2.Poziom zerowy VI (6R), A. Wolszakiewicz 1996
Diagonalnie biegnąca linia wymaga bardziej wytrzymałości niż siły. Dla niektórych absurdalnym może być konieczność trawersowania ścianą powyżej wygodnej półki. Jednak w zamyśle autora drogi półka ta nie jest częścią drogi. Niestety, na górze  musimy sami założyć stanowisko.
3.Zużyta lina V+/VI- (3R), A. Wolszakiewicz 1996
Krótka linia wymagająca na starcie poruszania się dulferkiem,  a potem przemieszczania się po dziurach. Na górze brak stanowiska.
C.Poziom 600 VI+

Łysa
Łysa to nasłoneczniona i sympatyczna skała. Drogi biegnące jej ścianami są typowe dla Jury (dziurki, małe stopnie). Wymagają one dobrej techniki i silnych palców. Sposób na ciążę to jedyna ubezpieczona linia o wycenie mniejszej niż VI (wszystkie inne są trudniejsze). Umożliwia ona  zapoznanie się ze wspinaniem po dziurach i często niewygodnych stopniach. Na skałę można dostać się terenem „dwójkowym” od strony  charakterystycznej przełączki.  
Potrzebne do wspinania są:  lina min.30m, 3 ekspresy i sprzęt na stanowisko.
           
           
1.Sposób na ciążę V+(3R+ST), A. Wolszakiewicz RP 1996
To typowa dla Jury droga w leciutko położonej płycie po różnego rodzaju dziurach i obłaczkach. O powodzeniu na drodze decyduje bardziej wytrzymanie ciągu niż pokonywanie ciągów trudności. Warto dobrze uważać na pracę nóg. Pomimo płytowego charakteru jest kilka miejsc, w których można odpocząć. Po minięciu trzeciej wpinki droga odpuszcza. Rysą z lewej biegnie Łysa rysa V, która można zawędkować, lub poprowadzić korzystając z punktów  ze Sposobu na Ciążę.            
A.Marskość wątroby VI.1+

Ule
Skała ta z sąsiadującymi Słoniem i Różową Ścianką stanowi najdalej na wschód wysunięty kompleks wspinaczkowy Łutowca. Drogi na Ulach charakteryzują się raczej trudnymi miejscami niż ciągowym charakterem. Stosunkowo duże chwyty umożliwiają wspinanie w słońcu, a płaski teren pod skałą umożliwia komfortowy wypoczynek. Warto tutaj przybyć ponieważ drogi na Ulach i inne na skałach tej grupy (ludowa jej nazwa to Barak) oferują zróżnicowane długości, charakter i trudności. Na dodatek widok na Mirów jest naprawdę interesujący.
Do wspinania na Ulach potrzebne są: lina 30m, 4 ekspresy (w tym jeden długi), pętla i sprzęt na stanowisko.
           
           
1.wariant do Wielbiciela orłów V+ (4R+ST), RP 1997?
Linia ta stanowi łatwiejszą wersję Wielbiciela orłów. W czasie prowadzenia do pierwszego przelotu należy wpiąć się długim ekspresem by uniknąć przesztywnienia liny w dalszej części wspinaczki. Najtrudniejszym miejscem (parametryczne) jest płytka przy ostatnim przelocie. Zdobycie terenu nogami zdecydowanie ułatwia sięgnięcie do kluczowej klamy.
2. ... V (1S+ST)
W dolnej części drogi warto doasekurować się z pętli założonej na oku skalnym. Przed trudną górą można wygodnie odpocząć na dużym stopniu. Kluczem jest miejsce przy spicie. Warto odważnie wyjść w górę i wypatrzeć dobre chwyty. Stanowisko jest wspólne z Wielbicielem orłów.

Słoń
To solidna, przysadzista skała praktycznie połączona z Różową Ścianką i oddzielona od Uli wąskim przełazem, który w głębi staje się kominem. Duża część ścian jest przewieszona i oferuje kondycyjne, lub wymagające siły drogi. Skała jednak ma słabe punkty i nimi poprowadzone zostały Ewunia i Jąkała. Charakterystyczny jest duży (biały), umieszczony na jej szczycie krzyż. Dla części dróg  jest on stanowiskiem zjazdowym. Niestety drogi nadal posiadają „stare” ubezpieczenie i w części przypadków (stanowisko z krzyża) lepiej zjechać samemu niż być opuszczonym. Wejście na skałę jest stosunkowo łatwe (teren II) i znajduje się na jej tyłach (biegnie przełazem od drugiej strony). Mali wpinacze z pewnością będą zadowoleni z możliwości powspinania się na wędkę na Jąkale. Teren pod skałą jest płaski co umożliwia bezproblemowe rozmieszczenie rzeczy.
Do działania potrzebna jest lina 50m, 8 ekspresów, sprzęt na stanowisko (przydadzą się pętle np. „na krzyż”).
           
          
1.Ewunia VI (4S+ST?), A. Wolszakiewicz RP 1996
Łatwy start nie posiada asekuracji, ale nie powinien stanowić problemu. Właściwie droga zaczyna się powyżej półki. Duże dziury „zachęcają” do skorzystania z nich. Większość to jednak podpucha i należy dobrze się przyglądać, które są tymi właściwymi. Walory estetyczne psuje brak stanowiska, którym ma być ostatni (czwarty) spit. Warto wzmocnić go taśmą. Możemy także wyjść na półkę powyżej i wspiąć się dalej by dokończyć drogę przy krzyżu. Niestety, mając pancerne stanowisko będziemy musieli dokonać skomplikowanego zjazdu w celu odzyskania ekspresów i pętli jeżeli chcemy się asekurować powyżej ostatniego spita.
2.Jąkała VI ( 7R+1S+ST), A. Wolszakiewicz RP 1996
Droga startuje położoną rysą. Na tym łatwym odcinku (trudności III) asekurujemy się z punktów z lewej strony na drodze Poemat jąkały. Przed górną spionowaną płytką możemy na półeczce dobrze odpocząć. Wspinamy się na prawo od ringów. Czym bardziej w prawo, tym łatwiej. Należy jednak uważać by nie mieć problemów z wpinaniem przelotów. Stanowiskiem na szczycie skały jest krzyż. Najlepszą opcją jest samodzielny z niego zjazd.
A.Ko(s)miczni najeźdźcy VI.2+                                                                                           
B. Poemat jąkały VI.2+

Różowa Ścianka
To ładna, nasłoneczniona formacja. Stanowi ona najbardziej na wschód wysuniętą skałę Łutowca, na której znajdują się drogi. Interesująca nas linia biegnie z lewej strony forsując malutkie przewieszenie. Inne ubezpieczone drogi stanowią większe wyzwanie. Jednak w większości ich bulderowych charakter może okazać się przychylnym dla posiadających mocne palce. Okolica Różowej Ścianki jest estetyczna. Szczególnie ciekawy jest widok na położony na wschodzie rejon Mirowa.
Do wspinania potrzeba linę 30m, 4 ekspresy i sprzęt na stanowisko (w zależności gdzie chcemy je mieć różny: albo nad drogą -potrzebna długa pętla do zbudowania własnego z uch skalnych, lub stałe w linii spadku direttissimy ściany).
          
          
1.Spragniona V (4S+ST?), A. Senczyna 1998
Droga po dobrych chwytach. Dół to lekko położona płyta, góra lekkie przewieszenie które można pokonać wprost (trudniej), lub z prawej (łatwiej).Poniżej przewieszenia dobre miejsce odpoczynkowe. Szkoda, że droga nie posiada powyżej przewieszenia stałego stanowiska  . W tej sytuacji musimy założyć własne, lub wykonać trawers w prawo (teren max III) do stałego stanowiska. Jeżeli się na to zdecydujemy to z jednej strony trudno nam będzie w zjeździe wyczyścić drogę, z drugiej mamy gotową wędkę by  spróbować swych sił na Powrocie Różowej Pantery V+ (dół przez małą nyżę, dalej rysą-cały czas na prawo od nowych ringów)
A.Powolne konanie Różowej Pantery VI.1